اعدام

در يکی از قبايل آفريقا، رسم عجيبی رايج بوده. اگه کسی کشته ميشد و قاتل دستگير ميشد، دست و پايش رو می بستند و او رو داخل رودخانه ميانداختند. خانواده مقتول که در صحنه حاضر بودند دو انتخاب داشتند: يا اجازه ميدادند که قاتل غرق بشه، که در اين صورت به اعتقاد آنها، عدالت اجرا ميشد، يا اينکه به داخل آب ميبريدند و او رو نجات ميدادند. در حالت دوم، خانواده مقتول، به اعتقاد آنها، از غم برای هميشه رها ميشدند.
هدفم از نوشتن اين چند خط در مورد اعدام اين بود که بگم اگر چندين قرن پيش، در آفريقا و به دور از تمدن، انسانهایی وجود داشتند که تا اين حد نگرشی زيبا به مرگ، قتل و مجازات داشتند، ناتوانی بشر در قرن بيست و يکم در ارتباط با اين موضوع، نشانه کمبود رشد ذهنی ماست.
از اعدام بيزارم، به هر دليلی و به هر صورتی، چه سنگسار باشه و چه تزريق. چه به خاطر قتل باشه چه به خاطر سياست و دين و غيره. از اعدام بيزارم چون اعدام، تنها مجازات گناهکار نيست. اعدام توهين به زندگی، به جامعه، به دوستی، به گذشت، اعدام توهين به تمدنه. به اونهايی که ميگن "تا به حال جای خانواده مقتول نبودی" جواب ميدم: يک دقيقه به تصوير يک صحنه اعدام نگاه کنيد. حرفی از زندگی و احساسات اعدامی نميزنم، فقط تصور کنيد که حلقه دار رو شما به گردنش ميندازيد. يک لحظه فکر کنيد که شما گلوله رو توی سرش خالی ميکنيد. حالا به من بگين که منظورم از توهين به همه ارزشهای بشری رو ميفهميد؟
از بعضيها که اعدام رو راه حلی برای پيشگيری از جنايت در جامعه ميدونند سوال ميکنم در کدام کشورها آمار جنايت بالاتره؟ در اروپا که اعدام برچيده شده يا در آمريکا؟ توی ايران خودمون که چندين اعدام در ماه انجام ميشه، چقدر جلوی جنايت گرفته شده؟
وقتی فاجعه سردشت پيش اومد، همه منتظر اعدام بيجه بودن، ميدونيد چرا؟ چون بد ترين ضعف انسان حس انتقامشه. همه انتقام خودشون رو ميخواستن، حتی اونهايی که قربانی اين جنايات نبودن. اين وسط هيچکس نپرسيد که چه کسی، سالها قبل، به بيجه تجاوز کرده بود. هيچ کس نپرسيد چه کسی کودکانی که مورد آزار قرار گرفته بودن رو تحت درمان روانی قرار داد. هيچ کس فکر نکرد که اين بچه ها، بيجه های آينده هستن.
بايد کينه و خشم رو کنار گذاشت و فکر کرد. فکر روزی که به جای اعدام، حرف از گذشت بزنيم، به جای شلاق، سخن از عشق و محبت بگيم و به جای زندان، مکانی برای بازپروری و بازسازی بسازيم.