ميل به نوشتن

عجب کار سختی هست نوشتن. چقدر راحت آدم دلسرد ميشه. امروز خواستم تبريک بگم به کسانی که اگر يک نفر هم سعی در خواندن مطالب آنها نميکنه، باز هم به عشق قلم مينويسن.

بحث کردن رو که ديگه نگو. چند سال پيش پدر بزرگم از قول کسی که يادم نيست کی بود ميگفت، کسی که از دينش برای تو حرف ميزنه، نميخواهد از دين تو چيزی بدونه...

حالا من رسيدم به جايی که کمی دلسرد شدم. کم ميشه کسی رو پيدا کرد که به جای زور چپون کردن افکار خودش، يه کم به حرف ديگران هم گوش کنه. پيش ضمينه هر بحثی اين هست که من بايد ثابت کنم حق با منه. آيا توان اين رو داريم که قبل از هر بحث فکر کنيم، شايد اين بار نظر من عوض شد؟ از خودم ميپرسم...

امروز اين مطلب رو نوشتم که بگم هنوز هستم. خواستم تشکر هم بکنم از دوستم بينام. باز هم برگشت و باز هم نوشت و باز هم خوب نوشت و باز هم به دل نشست.

اين عکس رو هم ببينيد. من اسمش رو گذشتم رهايی از "من".